وحید پیام نور

از اینکه علاقه‌ی چندانی به مرحوم شهریار ندارم، از خود دلخور نیستم. ابایی هم ندارم که بگویم مخالفم که «روز شعر و ادب فارسی»، در پرانتز «روز بزرگداشت استاد شهریار» را به همراه دارد. هر کس دلایلی برای کار خود دارد چه آنان که در تقویم این روز را نام‌گذاری کردند چه بنده‌ی حقیر. شاید از فردا پیام‌های تبریک زیادی روی شبکه‌های اجتماعی ردوبدل شود؛ اما به حتم فردا را در سوگ ادبی که به بهانه‌ی ادبیات در این مملکت، خاکسترش به باد سپرده‌شده، در غم خواهم گذراند.

هرازگاهی حسی مثل همین حسی که سراغم آمده، می‌آید. اول روبرویم می‌نشیند و می‌گوید: هی! دارم با زبان خوش باهات حرف می‌زنم. خودت که می‌دونی؟ باس شروع کنی و من خودم را به بیراه‌های علی چپ و راست و هرکجا که شد می‌زنم. چایی‌اش را که هورت کشید، بلند می‌شود. کمربندش را می‌کشد و می‌گوید: خودت بنویس! اعتراف کن و من با اکراه شروع می‌کنم. نبودن‌هایم را بود می‌کنم و بودهایم را نبود. نابود می‌کنم خودم را در تک‌تک واژه‌ها و آن‌قدر گیج می‌خورم که بعضی وقت‌ها زمان را گم می‌کنم. یک‌بار نشستم به اعتراف و از روی صندلی‌ام تکان نخوردم تا داستان یک‌صد صفحه‌ای تمام شد. وقتی می‌خواستم دستشویی برم پاهایم خشک شده بود. خلاصه اینکه دوباره آن حس سراغم آمده؛ اما این بار می‌خوام مقاومت کنم. آن‌قدر مقاومت کنم که تنم کبود شود. به حتم با برادران سیاه‌پوستم علیه تبعیض نژادی قیام خواهیم کرد. حتم دارم این بار با مالکوم به مکه می‌روم و در برگشت، نمی‌گذارم به امریکا برود. می‌گویم: بیا برویم خانه‌ی خودمان برادر. بی‌خیال دنیا. بعد ابوالحسنم را نشانش می‌دهم که چقدر از اینکه از زنش جداشده خوشحال است. شاید هم باهم برویم و دستی به سر بچه‌هایی بکشیم که در میانمار یتیم شده‌اند. چه می‌دانم؟ شاید هم بردمش به خانه و اپیزود سوم قرارمان این نبود را تمام کردم. به‌هرحال آن حس آمده! اگر مدتی نبودم، با دست پر بر خواهم گشت.

□
چشم برزخی من داشتم ولی
چشم‌های تو برزخ می‌کرد.

درنهایت تأسف و تأثر، مطلع شدیم «محمد زهرایی»، مدیر محترم و فعال انتشارات کارنامه دربازکن را وداع گفته‌اند. با آرزوی مغفرت برای آن بزرگوار، مصیبت وارده را به بازماندگان آن مرحوم و کلیه اهالی فرهنگ و ادب این مرزوبوم تسلیت می‌گوییم. امید که همه‌ی ما در مسیر نشر، راه عزیزانی ازاین‌دست را ادامه دهیم.

برای وحیده

آمده‌ام از پشت تمام جیغ‌های چراغ‌راهنما

و صوت‌های چهارراه در گلوی پلیس
قرمزترین برق لبت
مرا میخکوب می‌کند
روبروی تابلویی نیمه‌کاره
کارگران مشغول کارند
و یک بی‌احتیاطی‌ی من
مغول‌ها را از سطرهای کناری به سمت غرب
حرکت می‌دهد تا نیشا ـ بور موهایت پریشان شود ...

باشگاه کتاب‌خوانی بافر، تلاشی است گروهی، به‌منظور معرفی تازه‌های نشر در حوزه ادبیات (شعر، داستان، ادبیات نمایشی، نقد و مباحث تئوری و زبان‌شناسی) و ارائه فرصت برای مطالعه شدن و مطالعه کردن. درواقع، این گروه، حمایت مخاطبینی است که خود مؤلف هستند از مؤلفینی که خود مخاطب هستند. تمام کسانی که در آتش «چاپ و نشر کتاب در ایران»، تنی سرخ‌کرده‌اند می‌دانند که ورای مسائل مربوط به نشر اعم از هزینه‌های مادی و معنوی برای مؤلف، پس از چاپ، نویسنده با مشکل توزیع کتاب روبرو می‌شود. این مشکل بخصوص میان نویسندگان جوان، بیشتر به چشم می‌آید. از سوی دیگر، معمولاً روند رسیدن کتاب‌ها به شهرستان‌ها آن‌قدر کند است که مخاطب شهرستانی عادت کرده تازه‌های نشر را بیش از یکسال پس از چاپ در کتاب‌فروشی‌های شهر خود پیدا کند.

یکی از دوستان تماس داشتند و از به‌هم‌ریختگی قالب وبلاگ گلایه‌مند بودند. با توجه به اینکه پیش‌ازاین، دو دوست دیگر نیز در این خصوص تذکر داده بودند؛ بااینکه به‌هم‌ریختگی وبلاگ صرفاً به علت استفاده‌ی این بزرگواران از مرورگر قدیمی بود، بااین‌حال، بر خود بایسته دیدم به خاطر همین سه دوست هم که شده؛ تغییراتی در قالب وبلاگ ایجاد کنم اما با توجه به اینکه در حال حاضر در سفر هستم و از سیستم طراحی‌ام دور هستم و روی لب تابم هم نرم‌افزار مرتبط ندارم، اجالتا از این قالب استفاده می‌کنم. باشد دوستان قبول فرمایند.