جدیدترین نوشت‌های وحید پیام نور

گناه ِ من از لب‌های تو آغاز می‌شود سلام اینجا، پائیز است؛ حوالی ی نامه‌هایت، باتلاق‌های ویتـنام گریه می‌کنند، برگ‌ها بوی خنده‌های بلوار کشاورز می‌دهد تا یادم نرفته از یادت نبر جریمه‌های کودکی‌ام را همچنین نت‌هایی که روی سیگارهایم نوشته بودم را دود نکن، برای بچه، ضرر دارد دیروز لب‌هایت را در غروب جاگذاشته بودی، دیگر تکرار نشود! صدای تار موهایت را هم برایم ضبط کن، اینجا قرن‌هاست عقربه‌ها بیات‌شده‌اند، اگر برنگشتم آزادی پائیز را از اینجا بفرستی هر جا که خواستی، راستی کلاس ِ پنجم هم که بودم، دوستت دارم جریمه می‌شدم خانم معلم را تو حالا جریمه نکنی هم دوستت دارم ـ دوستت دارم ـ دوستت دارم دوستت دارم ـ دوستت دارم ـ دوستت دارم دوستت دارم ـ […]

تقدیمی[۱]     اگر شبیه کودکی‌ام نبودی خدا تو را به من هدیه نمی‌داد تا معصومیت را دوباره باور کنم! باور کن خودم را برایت روی سیم‌های ویلن نمی‌کشم که دل‌تنگی‌هایت را … چرا گریه می‌کنی؟ ایمانم را بدون تاریخ‌مصرف برایت بسته‌بندی می‌کنم تا سال‌های سال در بهشت، سمفونی گوش کنی! ـ عاشقی یعنی همین ـ نبودنم را باور کنی در یکی بود و یکی که نبود، من بودم!   می … ر … سی و قصه‌های کودکانه با طعم مادربزرگ، بهشت را به زمین می‌آورد، عدالت را بدون ِ سهام قسمت می‌کند میان سفره‌ی یتیم‌های مردی که سال‌های پیش، دریا را از گرسنگی نجات داد!   دل به دریا بزن، راحت‌تر نفس بکش این نت‌ها امتداد تن من است […]

تقدیمیه[۱]     یک قتل؟ نه! یک اتفاق تازه ولی شبیه قتل! یک روز سرخ سپیده و تاریک ظهر و شب یک اتفاق تازه نبود   من در وجود خودم گم شدم و بعد پیدا شدم میان تصاویر گنگ شب شاید شبیه درختی که نه شبیه من تنها شبیه من و من شبیه او گم شد دوباره روی قلم ردپای ما!   تنها کناره خیابان نشسته‌ام با یک بغل گلایه؛ چرا من نمی‌روم؟ او می‌رود و نگاهم نمی‌کند من بر کویر خودم گریه می‌کنم من گم می‌شود – نه! فراموش می‌شود از ذهن عابر شب‌های سرد من یعنی که گرمی لب‌های من پرید یعنی که تیغ خاطره کند است بی امید یعنی که نه! شاید ولی … ببین اصلاً شروع […]

تقدیم به عباس معروفی[۱]     دلم گرفته بود سر ریسمانی را که با آن تو را دار … زدند … زیر گریه کودکان شیلیایی، : شیمیایی … یکی فریاد زد و جنگ شروع شد یا امام ِ هشتمــ … ـین سال بود که زیر پاهایم سر خورد صندلی و افتادم …. … .. . کسی خبرم را نگرفت و تنها کودکانِ سنگسر به سرم سنگ زدند و سنگر گرفتند و قهوه سفر خبر می‌داد رفتم و رفتم و رفتم و پشتِ این‌همه سال، تو را گریه کردم تا برگردی از جنگ از سفر و همه‌ی راه‌هایی که ما را از هم جدا می‌کند تا دلم باز شود گره‌ی ریسمانی که تو را از آن آویزان کردند تا خشک شوی. [۱] چند […]

  تقدیمیه[۱]   زور بزن جنگِ جهانی دوم، مستراحِ بزرگی است، مسیح از این سطرها سقوط می‌کند خودت را تکان بده سقط می‌شود صلیب پاهایش را  باز می‌کند هیتلر دکمه‌های شلوارش خواب دخترانِ یهودی، پر از اس اس پر از جنین‌های الکلی پشتِ این سال‌ها، جیغ می‌کشد قطار ـ مسافرهای شیراز … سوار ـ موسی برای مسیح خط‌ونشان می‌کشد، نشانِ صلیب‌های شکسته مسیح،  روی بازوها، کلاه‌ها را بردارید،  این جنازه‌ی سوراخ ـ سوراخِ سربازی است  که حتی نامش را نمی‌دانم! با قمقمه‌ای مانده، پر از شراب و عکس‌هایی سوخته  از پاسارگاد!     [۱] برای پاسارگارد که ممکن است سرش زیر آب برود.  

برای عباس معروفی[۱]     با کشیدگی‌ی آرشه‌ای به درازایِ دیوارِ چین ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــ می ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــ ر ــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــــــ سی ـــــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ از آیه‌های ویلـُن.   مقدس‌ترین نت، قدم‌های توست ـ گام‌های ماژور ـ برایت صلیب می‌زنم زیر ِ آواز و همه‌ی قسم‌هایی که خورده‌ام! این‌که: دوستت ندارم! یا نمی‌خواهم ببینمت. نامت چیست؟!     پرتاب می‌شوم ابتدای سمفونی تماشاچیان دست می‌زنند به تابلویی که مونالیزا، لبخندت را دزدیده ـ وگرنه نمی‌کشتمشان ـ جیغ می‌کشد موهایت را بتهوون روی صفحه‌ی گرامافون ناپلئون لشکرکشی می‌کند و آخرین حرکتِ آرشه، ماشه را می‌کشد رومن گاری فیلم در سکانس ۶۹ تکرار می‌شود؛ ماه به تلخی تهِ فنجانِ قهوه بوی تندِ ادوکلن دارد صدای خیسی و چند جیغ ِ پیاپی دستمال قرمز را […]

نامت سکوتی است میان ِ دو آ نم‌کشیده دعاهایم بس که هی راه کشیده چشمه‌ایم، به رقصیدنت خنجر بکش چهل دزد ِ بغدادم برابر نبود، برادر نبود تولدت به جوزایم، من از تولد، شوهرت بودم! با شمشیر دلت را ندزدیده‌ام که با تفنگ پس بگیری! با غزل نبرده‌ام که ترانه بخوانی عربی برقصی دریای سیاه رانشانم بدهی روی موهایت افسانه‌ی کودکی سه‌ساله که نوزادی را ربود من بودم منتظر که بیایی با شاخه‌ای مریم و شاعر شدم به همین سادگی شعر تویی، پشت ِ این‌همه سال که موهایت را شانه می‌کشی ـ موج ساحل را برد ـ خودکشی نمی‌کنم! خاطره‌هایم چهارپایه ایست که روی آن سیگار پشت ِ سیگار و گور ِ بابای ِ گربه‌هایی که حواسم را پرت می‌کنند […]